In een tijd waar er nog geen internet was leerde mijn ouders elkaar kennen. Mijn moeder woonachtig in Osaka Japan en mijn vader in Nederland te Amersfoort. Ze leerde elkaar kennen doordat ze bij toeval penvrienden van elkaar zijn geworden. Dit werd destijds gestimuleerd op school om je Engels te verbeteren. Doordat mijn ouders beide de muziekband “Supertramp” leuk vonden zijn ze in eerste instantie met elkaar gaan schrijven.

Uit al deze brieven waar ze dikwijls 4 weken op antwoord moesten wachten is uiteindelijk de liefde ontstaan. Dit kwam ook mede doordat mijn vader mijn moeder na enkele jaren van schrijven een aantal keren heeft opgezocht. Na deze bezoeken schreven mijn ouders dan weer verder en zo werd het contact steeds intiemer. Wat later in de correspondentie hebben ze ook cassette bandjes per post naar elkaar gestuurd.

Door dit verhaal heb ik altijd in de liefde geloofd en het naar elkaar toe groeien van mensen.

Moodboard

De snelheid van de hedendaagse wereld, de op beeld gerichte levensstijl, het weg swipen van mogelijke liefdespartners. Dat zijn allemaal veranderingen in de loop der tijden die erg tegenover het verhaal van mijn ouders staan, die elkaar brieven schreven en in eerste instantie veel meer van elkaars inhoud uitgingen. Zij namen de tijd voor elkaar om brieven te schrijven, deze te posten en te wachten op een antwoord.

Wanneer ik begin over dat mijn ouders elkaar via brievenpost kennen reageren de mensen altijd met “oh dat is zo romantisch”. Wanneer ik zou zeggen dat mijn ouders elkaar via Tinder kennen, heeft deze relatie ineens een hele andere lading en zal er eerder om gelachen worden dan dat het een mooi liefdes verhaal is.

Met deze film wil ik het warme en persoonlijke van deze relatie via brievenpost vertellen. Waarin de kracht van tekst centraal moet staan.

Ook wil ik ermee uitbeelden dat een stukje toeval het zo romantisch maakt, een geschreven brief misschien wel meer zegt dan een foto, wat het verschil is tussen tekst in vergelijking met beeld en hoe belangrijk het is om nog teksten te lezen dan wel te schrijven.

Het is een verhaal die mijn generatie nog wel kent, maar voor de aankomende generaties een onbekend fenomeen is.

Eerste Tekeningen

Brievensturen is een lang proces waardoor er veel meer wordt nagedacht wat er in de tekst moet staan.Tegenwoordig denken mensen niet meer op zo’n niveau na bij het versturen van een apje, waardoor het apje en dus het contact vrij algemeen blijft. Onder de jongeren heerst er laaggelettertheid omdat ze niet meer gewend zijn om lange berichten met de hand te schrijven. Berichten via Tinder hebben meteen een bagage van we moeten leuk overkomen en indruk maken. Het is allemaal al erg ingekaderd. Het toeval en de spontaniteit van de liefde is hier in mijn ogen verdwenen. Ook het gevoel van het ontvangen van een brief, wat gezien kan worden als een klein cadeau   is nagenoeg verdwenen.

Het gaat mij in deze film niet om de mensen te overtuigen dat iedereen weer liefdesbrieven per post naar elkaar zou moeten sturen. (Hoewel ik wel steeds meer de urgentie inzie dat de mens blijft schrijven) Maar nee, het gaat mij voornamelijk om in deze film een beeld te scheppen van hoe liefde kan ontstaan in een wereld waar beelden minder aanwezig waren. Wat het met je kan doen als je een tekst leest en de situatie probeert in te beelden. Dat een mens veel meer is dan alleen maar zijn of haar leukste foto. Ik denk dat de mensheid wat kan leren van dit langdurig schrijvend contact tussen mijn ouders.

Toelichting relatie tussen vormgeving en scenario

Het verhaal speelt zich af tussen 1975 en 1980 een tijd nog voor het digitale tijdperk. “home” videos werden destijds met een super 8 film opgenomen. Al was dit nog niet van zelf sprekend. Alles was analoog. Ook de correspondentie gebeurde analoog. Het lijkt mij dan ook een toevoeging hebben het verhaal grotendeels door middel van analoge technieken te verbeelden. Om de charme van die analoge tijd nog maar eens extra te benadrukken.

Door de characters en omgevingen te schilderen zien we niet alleen het handschrift van de personages in de film, maar ook het handschrift van de maker. Ook spelen een aantal eigenschappen van verf een rol in de film, zoals de verbeelding die ontstaat door een in beeld getekend lijn spel. En ook komen er verschillende schildertechnieken aan bot om de verbeelding uit te beelden.

Waar de eerste verbeelding bijna transparant en vlekkerig is wat doet denken aan een aquarellen schildering, veranderd het naar een losse, Claude Monet achtige, schildertoets waar vormen worden gesuggereerd. De vorm wordt alsmaar strakker, duidelijker en meer gelaagd. De ultieme verbeeldingsvorm is zo strak als een schilderij van Edward Hopper.

Kleur speelt ook een grote rol, zo word de verbeelding die Hans heeft van Yuko alsmaar kleurrijker en vormt het uiteindelijk een kleurrijk impressionistisch beeld. Het is immers een impressie die Hans krijgt van Yuko door het lezen van haar teksten.

Naarmate het verhaal vordert en de verbeelding van Yuko kleurrijker wordt, als metafoor voor haar kleurrijke persoonlijkheid, wordt het beeld van haar steeds duidelijker. Elke kleur geeft meer diepte in de verbeelding. We kijken hier naar welke waardes kleuren hebben en passen dit toe op de logische plekken van bijvoorbeeld het gezicht in een bepaalde belichting.