De abstracte film is een sub genre van de experimentele film en gaat voornamelijk over kleur, vorm en beweging

Hoe kun je een film maken die is gebaseerd op visuele kwaliteiten?

Een optie is om het te verdelen in thema’s en variaties. Denk aan een muziek nummer waar een melodie wordt geïntroduceerd en waar je vervolgens variaties van deze melodie hoort. Soms word deze melodie bijna onherkenbaar doordat het ritme of de tonen veranderen.

De introductie van de film laat de kijker weten wat de film als basis gebruikt. Vervolgens krijg je andere sequenties die doorspelen op hetzelfde soort principe maar die wel anders zijn. In het begin kunnen de variaties nog erg lijken op de introductie, maar naarmate de film vordert kan dit steeds verder afwijken. Hele grote variaties kunnen een nieuw hoofdstuk aanduiden binnen de film.

Hieronder de film “Wonder” van Mirai Mizue, deze film bevat elk component wat ik zojuist heb beschreven.

In het boek “Film Art” van David Bordwell, Kristin Thompson en Jeff Smith zeggen ze het volgende over de abstracte film.

“Normally there’s a practical purpose in noticing abstract qualities. In watching an abstract film, though, we don’t need to use our eyes for practical purposes. The abstract side of the world becomes interesting for its own sake.”

Door naar abstracte film te kijken kun je bewust worden van patronen, en het kan ons leven verrijken doordat we anders naar voorwerpen kunnen kijken.

Wat is associatieve film?

De associatieve film is ook een subgenre van de experimentele film.

Een associatieve film suggereert een idee of een emotie bij de kijker door het linken van audio en beeld. Deze audio en beeld hoeven geen logische connectie te hebben. Doordat deze beelden na elkaar worden afgespeeld word de kijker gevraagd om te kijken naar een eventuele connectie of associatie tussen de beelden.

Film analyse: Ballet Mecanique
Makers: Fernand Léger en Dudley Murphy
Jaar: 1924

Waarom deze film?

Toen ik ging zoeken naar experimentele en abstracte films kwam ik al snel uit op Ballet Mecanique, wat een van de eerste abstractere films is geweest.De eerste keer dat ik hem bekeek raakte ik “lost in the story” door zijn sterke grafische kwaliteiten en de bijzondere manier van film maken. Erg los staande beelden worden na elkaar afgespeeld waardoor je gaat zoeken naar de connectie tussen de beelden. In Ballet Mecanique gaat het om de beweging in het beeld. Zowel geproduceerd door mensen, machine, objecten en camera / lens effecten.

Wat maakt deze film zo aantrekkelijk voor mij?

Ten eerste het onderwerp van de film waarin de makers menselijke bewegingen tegenover machinale bewegingen zetten. Hierdoor interpreteer je deze bewegingen anders en word er een andere kijk ervaring neergezet.

Ten tweede de grafische kwaliteit van de film, bijzondere uitsneden en verschillende shots om het verhaal te doen versterken. Door het onderwerp van de film zijn de makers heel anders omgegaan met het medium film. Daardoor is er een authentieke film ontstaan. In plaats van dat de film gebaseerd is op een hoofdpersoon die een verandering meemaakt word het onderwerp machinale bewegingen de leidraad van de film.

Hoe doen ze dit en waar let ik op?

Herhalende bewegingen van mensen, de focus ligt op de beweging en niet op de persoon zelf. Overeenkomsten tussen bewegingen in verschillende shots en objecten. Bijvoorbeeld een schommelende vrouw en een camera ride, richting een bal van chrome, waarvan de beweging enigszins overeenkomen. Door deze overeenkomst ga je de bewegingen vergelijken. Je let niet meer zozeer op wat er voor de camera afspeelt maar meer welke beweging er voor de camera ontstaat.

Binnen de film worden verschillende hoofdstukken gemaakt. Een stereoscopische effect, de vrouw op de schommel, kermis attracties, pannen uitgestalt en de paspop voeten. Zo worden er verschillende bewegingen getoond en met elkaar vergeleken, waardoor de nadruk in deze film nog meer op beweging ligt. Er zijn nog meer overeenkomsten te zien en de kijker wordt enigszins uitgedaagd om deze overeenkomsten ook op te merken.

Er worden ook verbanden gelegd tussen bewegingen van verschillende objecten, zo zien we bijvoorbeeld een man van een glijbaan glijden en vervolgens een pomp achtig apparaat. Wanneer je hier lang naar kijkt kan de pomp een abstractere weergaven zijn van het beeld van de man op de glijbaan omdat dit dezelfde beweging en herhaling heeft.

 

De muziek in de film is goed gekozen. Bij sommige priegel geluidjes zijn er kleine objecten die bewegen in beeld, dit versterkt de beweging van die objecten en de materiaaleigenschappen. Ook in de muziek komt veel herhaling voor, dit zorgt voor eenheid.

Sommige beelden komen vaker terug in de video, hierdoor ging ik steeds anders naar dit beeld kijken. Zo is er een shot van 2 ogen waarbij je eerst ziet dat het gewoon twee ogen zijn. Vervolgens een aantal hoofdstukken verder komen ze terug en door al het voorgaande wat over beweging gaat, ga je steeds meer letten op de beweging dus ook op de beweging van de ogen. Mijn kijkervaring van dit beeld is dus veranderd ten opzichte van de eerste keer dat ik het zag.

Wat haal ik eruit?

Ik vind de keuze van het onderwerp erg interessant, ze hebben gekozen om een film te maken over beweging. Dit vind ik een origineel en inspirerend idee om als onderwerp te gebruiken. Door zo’n onderwerp te nemen moet je heel anders met film om gaan dan “gebruikelijk” is. Waar je normaal een narratief zou vertellen, gaat dit onderwerp over de kijkervaring en het observeren van menselijke bewegingen tegenover machinale bewegingen. Dit merk je ook wanneer je de film kijkt. Na verloop van tijd ga je anders naar de menselijke bewegingen in de film kijken. De film dwingt me ook om anders naar deze bewegingen te kijken. Het is erg mooi dat je als filmmaker de kijker zo kunt sturen in wat iemand in beelden ziet.

Wat ik er technische uit haal is dat door eenzelfde soort beweging je het beeld kunt abstraheren en mensen het nog steeds kunnen volgen. Hierdoor word het voor mij grafisch aantrekkelijk. Zoals het voorbeeld met de man van de glijbaan en het pomp systeem. Dit soort abstraheringen komen ook veel voor in animatie. Bijvoorbeeld een raket word gelanceerd en vervolgens zien we alleen een streepje door het kader bewegen.

Ook zien we dit in zekere zin in de schilderkunst waarin sommige delen geabstraheerd worden maar je nog steeds kunt zien wat het is. Mensen proberen altijd iets te herkennen in het beeld. Zowel in de schilderkunst, als animatie en film kun je hiermee spelen. Dit is voor mij een leuk onderwerp en ik vraag me af hoever je hiermee kunt gaan.

Ik denk dat ik het maken van hoofdstukken binnen de abstracte sequenties en het abstraheren van bewegingen goed kan toepassen in mijn eindfilm.

Zoals ik al zei, kan ik bewegingen van de karakters abstraheren, maar ook de achtergrond, of zelfs de karakters in sommige gevallen. In mijn storyboard zit ook een abstracte sequentie, deze is misschien makkelijker te volgen wanneer deze is opgedeeld in hoofdstukken.

Het sturen van de kijkervaring wat in Ballet Mechanique gebeurd vind ik erg interessant maar ik zie dit nog niet in eerste instantie toepasbaar in mijn eindfilm. Wel zou ik dit kunnen gebruiken in mijn vj show. In mijn show ben ik erg veel bezig met kleuren die in elkaar overlopen en door elkaar heen worden gemixt, door hier nog meer nadruk op te leggen kan ik de kijker wellicht sturen hier nog nadrukkelijker naar te kijken waardoor de ervaring visueel nog sterker wordt.

Ook het deel waarin ik het heb over het abstraheren van bewegingen of objecten zou ik in mijn vj show kunnen gebruiken, puur om mensen te teasen. Zoals: “hey was dat nou een blaadje wat van de boom viel?” Door dit soort suggesties te doen in de show zou het een wat actiever schouwspel kunnen worden.

Ook het idee van 2 onderwerpen met elkaar vergelijken door ze tegen over elkaar te zetten klinkt voor mij als een interessant experiment.

Film analyse: An abstract day
Maker: Oerd van Cuijlenborg
Jaar: 2011

Waarom deze film?

An abstract day is een semi abstracte film en is gebaseerd op de audio fragmenten die eronder staan. De audio verteld het verhaal van de film en de beelden zijn meer sferisch.
Door het verband tussen de audio en het beeld krijg je een impressie van de scenes en tegelijkertijd word je verbeelding uitgedaagd.
Deze film speelt met de interactie tussen audio en beeld. Dit wakkert associaties op. Ik denk dat dit heel waardevol kan zijn bij een abstracte en associatieve vertelling.
Wat de film verder aantrekkelijk maakt is dat je een duidelijke impressie krijgt van de scenes maar dat er ook nog ruimte is voor je eigen verbeelding.

Hoe doet hij dit en waar let ik op?

De audio speelt een grote rol in deze film en via de audio volg je het verhaal. De beelden die daarop zijn gemaakt suggereren scenes waar de film zich op dat moment afspeelt.
Soms zitten deze beelden er dik op. Bij het plassen bijvoorbeeld, hier zien we een gele straal en vervolgens een swirl wanneer er wordt doorgespoeld. Een andere keer is het beeld meer een visualisatie van het geluid.

Deze beelden zijn in hun abstractie wel herkenbaar. We zien duidelijk een stad van boven. Opgestapelde vierkanten met daartussenin stroken die gedurende het hele shot lijken te bewegen. Dit roept sterk de associatie van een weg op en zelfs zonder audio zou men er een stad in kunnen zien. Dat komt omdat het een versimpelde, geabstraheerde weergave is van een stad van boven.

Wanneer we daarna geluid horen van kreunende mensen zien we een visualisatie van een vrijpartij. In deze scene is alles roze en paars en het eindigt met een soort van eruptie van vormen die wat op zaadcellen lijken. Door de sappige en slijmerige animaties en de audio die eronder staat associeer je dit snel met een vrijpartij.

Hij heeft goed gebruikt gemaakt van kleuren welke de sfeer van het moment goed ondersteunen.

Wat neem ik mee uit deze film?

Voor mij is dit een heel mooi voorbeeld van hoeveel audio kan doen in een abstracte vertelling. Door de audio te linken aan bepaalde beelden zal dit voor de kijker goed te volgen zijn.

Wanneer we in mijn film door de schubben van de vis naar de zee gaan, die wordt uitgebeeld als een blauwe vlakte, zal dit door de zee-geluiden die eronder staan duidelijk worden.

Dit gebeurt ook wanneer de leerling de sushi snijdt. Dat wil ik uitbeelden als een abstracte, expressionistische schildering. Door middel van de audio van een hakkend mes zul je dit associëren met de snijtechniek van de leerling.

In “An abstract day” word ook goed gebruik gemaakt van kleur. Hoewel ik dat anders wil toepassen heeft het wel enige raakvlakken. In deze film heeft hij hele herkenbare kleuren bij de betreffende scenes waardoor we enigszins een impressie krijgen van de omgeving. Ik wil in mijn film door middel van kleuren en penseel voering het beeld gaan abstraheren maar wel zo dat deze nog herkenbaar zijn voor de kijker. Wanneer de sensei de sashimi van de leerling voor de derde keer afwijst veranderd de vormgeving van de leerling. Zijn gezicht wordt op dat moment grof, expressionistisch geschilderd.

Wat ik ook interessant vind is dat je door een paar kleine hints te geven in de vormgeving er al een impressie van de locatie of scene kan worden gemaakt. Dit kan ook handig zijn voor de achtergronden in mijn film en dit kan ik wellicht ook toepassen in mijn VJ shows.

Film analyse: Koyaanisqatsi
Maker: Godfrey
Jaar: 1982

Waarom deze film?

Koyaanisqatsi: een woord uit de taal van de Hopi-indianen dat staat voor leven in gekte, leven in onrust, leven in onbalans, leven in desintegratie, een manier van leven die vraagt om een andere manier van leven. Het is één van de bekendste associatieve films en tevens de langste. De film is helemaal gebouwd op de principes van de associatieve film, waardoor het voor mij erg waardevol is om te kijken hoe de maker dat heeft gedaan.

De film suggereert ideeën over technologie en het moderne leven. Dit doet hij zonder een verhaal te vertellen, maar met het juxtaposen van beelden. Door het na elkaar monteren van beelden die los staand zijn van elkaar ga je zoeken naar een connectie tussen de beelden. Het is een film die veel vraagt van je eigen verbeelding. De film “Koyaanisqatsi” focust op de verschillen tussen een natuurlijke omgeving en een omgeving gemaakt door de mens.

Wat maakt deze film zo bijzonder?

Wat ik zo bijzonder aan deze film vind is dat er geen vertelling is en toch ervaar je een verhaal of idee. Dit terwijl de beelden die je ziet in eerste instantie niets met elkaar te maken hebben. Omdat deze beelden na elkaar worden afgespeeld en de maker ze laat zien in een bepaald patroon kunnen we hier toch een vertelling uit opmaken. Het wordt toch een film die je als kijker kunt volgen. De impact en gevoel van de beelden worden erg versterkt door de muziek die er onder staat. Dit alles roept associaties op. Een film techniek die uit gaat van de kracht van het beeld, de montage en de mens zijn eigen interpretatie.

Hoe krijgt de maker dit voor elkaar?

Het eerste shot is een oude grot tekening zonder enige informatie. Omdat het een grot tekening is associëren we dit met mensen uit de oertijd. Ook al wordt dat niet letterlijk verteld. Daarop volgend zien we een vuurbal afkomstig van een raket en vervolgens zien we dat die raket gelanceerd wordt. Deze twee beelden na elkaar roepen associaties op en het contrast voelt als een out of balance. Van een onschuldige grot tekening uit de oertijd naar een opstijgende raket uit het moderne leven. Beide zijn het creaties van de mens en beide zal het begonnen zijn bij een tekening.

 

Door het opstijgen van de raket vallen er allemaal metalen schilfers naar beneden. Door dit beeld te zien na het beeld van de grottekening lijkt het alsof de grot tekening in duizend stukken is verscheurd en op de grond valt. Het onschuldige leven van vroeger bestaat niet meer, en is verscheurd.

In deze eerste “scene” word kort uitgebeeld waar een groot deel van de film over zal gaan. Natuurlijke omgevingen of door de mens gemaakte omgevingen die uiteindelijk instorten.

Onder deze beelden van de eerste sequentie ligt een dramatische melodie en wordt het woord koyaanisqatsi meerdere malen herhaald door een zware stem.

Dan krijgen we wide angel shots van natuur te zien waarin natuurlijke vormen en bewegingen centraal staan. Dit alles is veel organischer dan bijvoorbeeld de raket lancering van hiervoor.

De muziek word levendiger wanneer we meer beweging in beeld krijgen. Je ziet een timelapse van wolken en water. Vervolgens krijgen we een shot dat we vliegen over het landschap. Bloemenvelden, meren, en steenlandschappen. Dan krijgen we een sequentie bergen die uit elkaar vallen door explosies. Daarop volgend een shot van een grote vrachtwagen die omhuld word door zwarte rook. Pijpleidingen over het landschap, alsof we het landschap aan het veranderen zijn om het woonbaar te maken. We zien steeds meer geometrische vormen die contrasteren met de organische vormen van hiervoor.

 

We zien graafmachines te werk gaan. Veel vuur en rook. Vervolgens een nucleaire bom explosie alsof er een ramp is ontstaan doordat we het land aan het verbouwen zijn. Vervolgens word de muziek wat heiliger en zien we harmonie tussen de mens en de door de mens gemaakte omgeving. We gaan van rijen auto’s naar rijen tanks, vliegende straaljagers en bommen werpers. We zien weer explosies. De technologie brengt wederom weer verwoesting.

Dan zien we gebouwen en mensen die door de straten lopen/ marcheren. Het lijkt dat de mens een wereld heeft gemaakt waar ze in kunnen leven. Het daarop volgende stuk zien we gestripte woningen en verlate wijken. Uiteindelijk zien we wederom weer explosies.

Dan krijgen we shots te zien waarbij mensen van dichtbij worden gefilmd (voor het eerst in deze film) en vragen we ons af na al de beelden van hiervoor of ze gelukkig zijn.

De muziek uitbundiger en we zien versnelde energieke beelden van auto’s en mensen. Dan worden er beelden na elkaar gezet en vergeleken van worsten die uit een machine stromen en mensen die op een roltrap staan. Deze vergelijking roept de associatie op dat de industrialisatie mensen heeft veranderd in identieke worsten. Dat is een pijnlijke observatie.

 

We zien machines en mensen die het zelfde soort werk doen. Flitsende beelden van mensen, gebouwen, voertuigen, fabriek installaties en rijdende auto’s. Ontploffende tv schermen, nog meer rijdende auto’s dan valt de muziek stil en zien we beelden van de stad van boven. Deze beelden worden vergeleken met computer chips. Dit roept de associatie op alsof het leven allemaal voorgeprogrammeerd is. Onze infrastructuur, dat lijkt op een computerchip is ook een pijnlijke vergelijking aangezien de mens iets natuurlijks is en niet iets mechanisch. De computerchips zijn erg contrastrijk met de organische natuur beelden van het begin.

Vervolgens krijgen we beelden van mensen te zien die verward en levenloos om hun heen kijken en er wat verdwaald uit zien. Alsof ze vragen waar ben ik in godsnaam beland? We zien beelden van mensen bij rampen en we zien weer een raket lancering. De raket die ontploft in de lucht onder de stem die weer koyaanisqatsi zegt. We zien vallende brokstukken en zijn weer bij het begin van de film, de grottekening.

Wat haal ik uit deze film?

Er is een duidelijk patroon van natuur, mens en verwoesting dat de maker meerdere malen op verschillende manieren laat zien. Hierdoor gaan we het associëren met elkaar,

waardoor het lijkt dat het één gebeurd door het ander.

Hij gebruikt overeenkomsten in beweging en vormen om zijn verhaal te verduidelijken en om choquerende overeenkomsten te laten zien. Zoals de worsten fabriek en de mensen op de roltrap.

Hij maakt grote contrasten tussen organische en geometrische vormen en koppelt daar de mens aan als boosdoener. Hij maakt daarbij goed gebruik van muziek. Waar de muziek de ene keer harmonieus klinkt is het de andere keer erg expressionistisch en storend.

Doordat er geen vertelling is en je niet een specifiek persoon volgt ga je anders naar de beelden kijken. Wat is het verband tussen deze beelden? Hoe verhoud dat zich tot elkaar?

Ik zie dit als een krachtige tool om iets te kunnen vertellen.

In mijn film zie je de protagonist het mes heffen en vervolgens op de klap van het mes een abstracte schildering. Door deze beelden na elkaar te zetten zul je de abstracte schildering associëren met zijn snijden.

Ook wil ik een bepaalde beweging terug laten komen in de film. Net zoals Godfrey doet met het patroon natuur, mens en verwoesting waardoor je het met elkaar associeert.

Ik wil uiteindelijk dat de kijker de beweging van de zalm, de zee en de snijtechniek met elkaar associeert.

Terugkoppeling naar mijn film Gaijin Sashimi.

Wat hebben al deze analyses mij opgeleverd en hoe kan ik deze inzichten toepassen in mijn eindfilm?

In mijn plan van aanpak stel ik een aantal deelvragen en een hoofdvraag op:
“Hoe kan ik non-narratieve principes in een narratief gedreven film plaatsen?”

De deelvragen zijn:
– Wat haal ik uit de abstracte film?
– Wat haal ik uit de associatieve film?
– Waarom wil ik de combinatie tussen abstract, associatief en narratief toepassen op mijn film?
– Wat is de meerwaarde van deze combinatie?
– Hoe kan ik de kennis over de abstracte, associatieve vorm van film maken toepassen in mijn werk?

Deelvraag 1.
Wat haal ik uit de abstracte film?

De abstracte film is een film die voornamelijk gaat over kleur, vorm en beweging. Door dit onder te verdelen in thema’s en variaties kun je hier een film van maken die je kunt volgen.

Door een onderwerp als kleur, vorm of beweging te nemen krijg je een heel ander soort film dan wanneer de film gaat over een karakter die wat meemaakt. Een abstracte film laat de kijker veel meer observeren naar bewegingen en grafische kwaliteiten. Door de beelden die je laat zien kun je de observatie hiervan beïnvloeden net zoals is gedaan in “Ballet Mecanique”.

Het hoofdstukken maken binnen de abstracte vertelling is voor mij een zeer belangrijke les geweest en heb ik meteen kunnen toepassen in mijn VJ show. Deze was voorheen nogal chaotisch omdat ik van alles door elkaar mixte. Nu probeer ik steeds meer hoofdstukken te maken met daarin kleine variaties. Hierdoor oogt de set veel rustiger.

In Gaijin Sashimi heb ik dit ook toegepast. Eerst waren de shots van zijn openbaring in de schubben van de vis vrij random. Dit heb ik naarmate het onderzoek steeds meer onder verdeeld in kleine hoofdstukjes, waardoor de sequentie beter te volgen is.

Dat audio een grote rol speelt in animatie wist ik al, maar toch door deze analyses heeft het me doen beseffen dat je door geluid en minimaal beeld al zoveel kunt uitbeelden en suggereren. Wanneer je een geluid hoort en tegelijk een verandering in het beeld ziet zul je dit al snel met elkaar associëren.

Deelvraag 2.
Wat haal ik uit de associatieve film?

De associatieve film is een film welke een idee of een emotie suggereert door het juxtaposen van beelden. Deze beelden hoeven geen logische connectie te hebben maar doordat ze na elkaar worden afgespeeld word de kijker gevraagd om te kijken naar een eventuele connectie en associatie tussen de beelden.

Wat ik uit de associatieve film haal is voornamelijk de kracht van het juxtaposen. Door twee losstaande beelden na elkaar te laten afspelen kun je een situatie duidelijk maken en deze visueel versterken. Zoals is gedaan in de films “When The Day Breaks” en “strike”.

Door meerdere malen eenzelfde soort patroon te laten zien kan dit met elkaar geassocieerd worden. Zoals gedaan is in de film “koyaanisqatsi” waar we een patroon van natuur mens en verwoesting zien. Ook door het gebruiken van overeenkomende vormen vinden er associaties plaats. Grote contrasten kunnen tegenover elkaar komen te staan. Bijvoorbeeld, in het ene beeld zie je een uitgestrekt natuurlandschap en in het daarop volgende beeld een gebouw wat niet in het kader van het scherm past. Omdat er geen narratieve vertelling is ga je kijken naar de beelden en deze onderling vergelijken.

In het ene beeld welke natuurlijk is heb je alle ruimte en in het andere beeld wat gemaakt is door de mens kom je ruimte te kort. Zo kun je associaties opwekken.

Mijn film Gaijin Sashimi gaat voornamelijk over de snijtechniek van de Nederlander. Deze word in het begin weergegeven als een paar rommelige klodders verf. Later in de film als hij de openbaring heeft gehad over de beweging van de zee snijd hij vervolgens de sashimi in een natuurlijke beweging. Een die je eerder hebt gezien in de sequentie van de openbaring waardoor we die beweging gaan associëren met de beweging van de zee. En de rommelige schilderingen met zijn toen nog rommelige snijtechniek. Ook zien we dan dat de Sensei al die tijd ook bewoog als een zalm die stroomopwaarts zwemt. Uiteindelijk moet dan de realisatie bij de kijker komen dat door het inleven in de leefomgeving van de zalm de Nederlander leert om de zalm op de juiste manier te snijden.

Deelvraag 3.
Waarom wil ik de combinatie tussen abstract, associatief en narratief toepassen op mijn film?

Wanneer ik naar mijn eigen werk kijk zie ik raakvlakken met al deze film vormen. Dit waren meestal losstaande projecten van elkaar. Het leek mij in eerste instantie een mooi idee dat ik door deze vormen te combineren al mijn interesses, voorgaande onderzoeken en kwaliteiten die ik heb opgedaan in de jaren op de HKU in één film kon stoppen. Los van het feit wat dit zou doen met mijn film.

Nu denk ik dat de combinatie tussen deze vormen, een film veel sterker maakt en de kijker veel meer belevenis kan geven. Door sequenties daadwerkelijk ook te ervaren en door het suggereren van een connectie word er van de kijkers een actievere kijk gevraagd. Mensen moeten zelf de associatie leggen tussen de snijtechniek en de beweging van de zee.

Deze word weliswaar gestuurd in beeld, maar word niet letterlijk in de film gezegd. Ik denk dat dit een verrijking is voor mijn films als ik terugkijk op mijn 1e en 2e jaar film.

Deelvraag 4.
Wat is de meerwaarde van deze combinatie.

Hierboven geef ik daar al enigszins antwoord op. Ik denk dat het een verrijking is voor een film omdat mensen actiever naar de film gaan kijken en ook gaan kijken naar de kracht van het beeld wat ze voor zich zien. Net als in de film “When The Day Breaks” in de tweede abstracte sequentie krijgen we een gevoel van samenhang door de gehele stad. We ervaren dit omdat het riool en elektriciteitskabels allemaal met elkaar verbonden zijn en ook zien we het ene beeld morven naar het andere wat deze boodschap extra versterkt. Door deze sequentie ervaar je de connectie ook en daardoor komt de boodschap sterker over.

Het kan binnen een narratief zaken groter maken dan dat ze daadwerkelijk zijn. Denk aan de film “Afternoon Class” en “strike”. Waar beelden worden gebruikt om de situatie te vergroten en in het geval van de film strike gruwelijker te maken.

Deelvraag 5.
Hoe kan ik de kennis over de abstracte, associatieve vorm van film maken toepassen in mijn werk?

In de film Gaijin Sashimi welke gaat over de snijtechniek van de Nederlandse leerling, wil ik zijn snijtechniek eerst associëren met een rommelig en grof geschilderd beeld. Door dit beeld te laten zien nadat hij het mes heeft geheven zul je dit associëren met zijn snijtechniek.

Wanneer later in de film zijn sashimi meerdere keren is afgekeurd word de Nederlander boos en snijd de sashimi met meer woede wat uitgebeeld word door expressionistische schilderingen. Dat wil zeggen dikkere lijnen, meer klodders, felle kleuren en veel meer expressie.

Vervolgens krijgt de leerling een openbaring in de schubben van de vis. Hier ziet hij de beweging van de zee en van de stroming. Wat hem dan ook opvalt is dat de sensei al die tijd bewoog als een zalm die springt uit het water om zo stroom opwaarts te zwemmen.

Hij ziet de stroming van het water, beweegt vervolgens net als de sensei en snijd de sashimi als de beweging van het stromende water.

In beeld is nu verteld dat hij de juiste snijtechniek heeft toegepast.

Hoofdvraag.
Hoe kan ik non-narratieve principes in een narratief gedreven film plaatsen?

Gaijin Sashimi is een film waarin een vorm de leidraad wordt van de film. Daaromheen vormt zich een klein narratief door een narratief gedreven vraag en cause and effect momenten. Door met behulp van de vorm het verhaal te vertellen heb ik een non-narratief principe geplaatst in een narratieve film.

Onderzoek.

Ik heb het onderzoek naar andere makers zeer onderschat. Ik was daar voorheen best sceptisch over. Door dit onderzoek te doen heb ik geleerd dat het juist erg waardevol kan zijn om zo nadrukkelijk naar films van anderen te kijken. Ik denk dat dit onderzoek voor mij ook op het juiste moment is gekomen. In voorgaande jaren ben ik vooral bezig geweest met produceren en experimenteren. Door al m’n werk nu te kunnen vergelijken met andere makers heeft het me inzicht gegeven hoe deze losstaande experimenten bij elkaar kunnen komen tot een samenhangend geheel en op welke manier ik mijn werk kan verbeteren.